عصب پایانی
| عصب مغزی صفر | |
|---|---|
 چپ عصب پایانی در مغز یک سگ ماهی. (بالاترین اسم) | |
| جزئیات | |
| شناسه‌ها | |
| لاتین | nervus terminalis |
| TA98 | A14.2.01.002 |
| TA2 | 6179 |
| FMA | 76749 |
عصب پایانی یا انتهایی (انگلیسی: Terminal nerve) که به عنوان عصب مغزی ۰ (cranial nerve 0) نیز شناخته می‌شود، عصبی است که در طبقه‌بندی رایج اعصاب مغزی به عنوان CN I تا CN XII گنجانده نشده‌است اما اکنون به‌طور کلی به عنوان عصب مغز دسته‌بندی می‌شود. این عصب در سال ۱۸۷۸ توسط دانشمند آلمانی گوستاو فریش در مغز کوسه‌ها کشف شد و در سال ۱۹۱۳ نیز برای اولین بار در انسان یافت شد.[۱] یک مطالعه در سال ۱۹۹۰ نشان داد که عصب انتهایی یک یافته رایج در مغز انسان بالغ است.[۲][۳] این عصب به‌طور غیررسمی با نام‌های دیگری از جمله عصب مغزی ۱۳، عصب صفر، عصب N,[۴] و NT نامیده می‌شود.[۵]
ساختار
[ویرایش]
عصب انتهایی درست جلوی سایر اعصاب مغزی به صورت دو طرفه به صورت شبکه میکروسکوپی از دسته‌های عصبی محیطی بدون میلین در فضای زیر عنکبوتیه که شکنج رکتوس را می‌پوشاند ظاهر می‌شود. این شبکه در نزدیکی صفحه کریبریفرم ظاهر می‌شود و به سمت خلف به سمت سه‌گوشه بویایی، شکنج بویایی داخلی و تیغه پایانی حرکت می‌کند.[۲]
این عصب اغلب در کالبدشکافی نادیده گرفته می‌شود، زیرا برای عصب مغزی به‌طور غیرعادی نازک است و اغلب با آشکار شدن مغز پاره می‌شود.[۴] تشریح دقیق برای تجسم عصب ضروری است. هدف و مکانیسم عملکرد آن هنوز قابل بحث است. در نتیجه، عصب صفر اغلب در کتاب‌های درسی آناتومی ذکر نشده‌است.[۱]
توسعه
[ویرایش]گورخرماهی به عنوان یک مدل رشد در تحقیقات از سال ۲۰۰۴ استفاده شد.[۶]
ارتباط میان عصب انتهایی و سیستم بویایی به‌طور گسترده در جنین انسان مورد مطالعه قرار گرفته‌است. در طی آن مشخص شد که این عصب در مراحل ۱۷ و ۱۸ از منشأ بویایی وارد مغز می‌شود.[۷]
کارکرد
[ویرایش]اگرچه عصب انتهایی به بسیار نزدیک[۸]به پیاز بویایی، جایی که بوها تجزیه و تحلیل می‌شوند، قرار گرفته، به آن متصل نیست؛ ولی اغلب به اشتباه به عنوان شاخه‌ای از عصب بویایی در نظر گرفته می‌شود. این واقعیت نشان می‌دهد که این عصب یا یک اندام بازمانده است یا ممکن است به حس فرومون‌ها مرتبط باشد. فرضیه فرومون‌ها با این واقعیت که عصب انتهایی به هسته‌های سپتال داخلی و جانبی و نواحی پره‌اپتیک پیوند دارد، پشتیبانی می‌شود، که همگی در تنظیم رفتار جنسی در پستانداران نقش دارند.[۱] همچنین یک مطالعه در سال ۱۹۸۷ نشان داد که جفت‌گیری در همستر وقتی عصب انتهایی قطع شود، کاهش می‌یابد.[۹]
تصاویر
[ویرایش]-
سه شکل از عصب در قسمت زیرین مغز انسان -
مغز از پایین مشاهده می‌شود. شکنج رکتوس در مرکز قدامی دیده می‌شود.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Fields, R. Douglas (2007). "Sex and the Secret Nerve". Scientific American Mind. 18: 20–7. doi:10.1038/scientificamericanmind0207-20. خطای یادکرد: برچسب
<ref>نامعتبر؛ نام «Sex and the Secret Nerve» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Fuller GN, Burger PC (1990). "Nervus terminalis (cranial nerve zero) in the adult human". Clinical Neuropathology. 9 (6): 279–83. PMID 2286018.
The presence of an additional cranial nerve (the nervus terminalis or cranial nerve zero) is well documented in many non-human vertebrate species. However, its existence in the adult human has been disputed. The present study focused on the structure and incidence of this nerve in the adult human brain. The nerve was examined post-mortem in 10 adult brains using dissection microscopy, light microscopy, transmission electron microscopy, and . In all specimens, the nervus terminalis was identified bilaterally as a microscopic plexus of unmyelinated peripheral nerve fascicles in the subarachnoid space covering the gyrus rectus of the orbital surface of the frontal lobes. The plexus appeared in the region of the cribriform plate of the ethmoid and coursed posteriorly to the vicinity of the olfactory trigone, medial olfactory gyrus, and lamina terminalis. We conclude that the terminal nerve is a common finding in the adult human brain, confirming early light microscopic reports.
خطای یادکرد: برچسب<ref>نامعتبر؛ نام «ape» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Berman, Laura (March 25, 2008). "Scientists discover secret sex nerve". TODAY.com. Archived from the original on June 27, 2019. Retrieved June 27, 2019.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Bordoni, Bruno; Zanier, Emiliano (March 13, 2013). "Cranial nerves XIII and XIV: nerves in the shadows". Journal of Multidisciplinary Healthcare. Dove Medical Press. 6: 87–91. doi:10.2147/JMDH.S39132. eISSN 1178-2390. ISSN 1178-2390. OCLC 319595339. PMC 3601045. PMID 23516138. خطای یادکرد: برچسب
<ref>نامعتبر؛ نام «Bordoni B, Zanier E 2013 87–91» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Vilensky, JA (January 2014). "The neglected cranial nerve: nervus terminalis (cranial nerve N)". Clinical Anatomy. 27 (1): 46–53. doi:10.1002/ca.22130. PMID 22836597.
- ↑ Whitlock KE (September 2004). "Development of the nervus terminalis: origin and migration". Microscopy Research and Technique. 65 (1–2): 2–12. doi:10.1002/jemt.20094. PMID 15570589.
- ↑ Müller F, O'Rahilly R (2004). "Olfactory structures in staged human embryos". Cells Tissues Organs. 178 (2): 93–116. doi:10.1159/000081720. PMID 15604533.
- ↑ Von Bartheld CS (September 2004). "The terminal nerve and its relation with extrabulbar "olfactory" projections: lessons from lampreys and lungfishes". Microscopy Research and Technique. 65 (1–2): 13–24. doi:10.1002/jemt.20095. PMID 15570592.
- ↑ Wirsig, Celeste (11 August 1987). "Terminal nerve damage impairs the mating behavior of the male hamster". Brain Research. 417 (2): 293–303. doi:10.1016/0006-8993(87)90454-9. PMID 3308003.
